Commentaar bij de tijd: Nederlands Christelijk Forum

27 juni 2013

Afgelopen dinsdag en woensdag troffen ongeveer vijftig christenen elkaar in een 24-uurs retraite in Helvoirt. Het Nederlands Christelijk Forum kreeg zijn start.

Een spelregel daarbij is dat in elke ontmoeting een eerlijke verdeling wordt gemaakt tussen afgevaardigden van wat we gemakshalve maar gevestigde kerken noemen en nieuwe(re) kerken. Bij die eersten horen natuurlijk wij als Protestantse Kerk. Bij de tweede categorie denken we aan Pinkster- en evangeliekerken maar ook aan migrantenkerken. Niemand moet zich natuurlijk een vreemde eend in de bijt voelen.

De christenen die bij elkaar kwamen, waren op persoonlijke titel gevraagd. Wie wil komt, wie niet wil komt niet. Uitgenodigd zijn zij die wat in hun kerk te vertellen hebben. Zo hopen we commitment van de kerken te krijgen.

Wie zijn wij? Dat is de oud-katholiek Joris Vercammen, de pinksterman Peter Sleebos, de SKIN-vrouw Rhoïnde Mijnals-Doth en ondergetekende als protestant. Om ons heen staan de Raad van Kerken, de Evangelische Alliantie en vertegenwoordigers van de bewegingen van Nationale Synode en Wij kiezen voor eenheid. Die twee bewegingen stromen namelijk in het Nederlands Christelijk Forum in.

Waarover spraken zij daar in Helvoirt? Niet allereerst over kerkzaken, maar over het geloof. Er werden in kleine kring geloofsgesprekken gevoerd. Gewoon, van hart tot hart. Over hoe we op de weg van het geloof gekomen zijn: de een van jongs af aan, de ander langs soms grote omwegen. Hoe we op die weg blijven. Hoe we ons geloof proberen te leven en de vreugde en de vragen die dat geeft. Zo zat ik in een groepje met voorgangers uit een volle evangeliegemeente, een Pinkstergemeente, een evangelische Ethiopische kerk, een Nederlands-Gereformeerde gemeente en een voormalig  medewerker uit de Wereldraad van Kerken. Hoe verschillend ook in achtergrond, er was een werkelijke ontmoeting, waarbij we naast alle herkenning ook op echte verschillen in geloof en geloofsbeleving kwamen. Ontroerend, diep, bemoedigend.

En verder? Verder over de vraag wat de Geest ons nu te zeggen heeft. Die vraag is te groot voor één of twee, in die vraag hebben we elkaar nodig. Want zo snel denken we dat de Geest het met ons eens is, en dat is vaak te kort door de bocht.

Schieten andere christenen en schieten kerken er wat mee op, dat er vijftig mensen in Helvoirt met elkaar spraken? Dat is wel de bedoeling. Ontmoeting tussen ‘leidinggevenden’ krijgt zeker een doorwerking. En: het concept van het Nederlands Christelijk Forum is toepasbaar, ook in regio’s, steden of dorpen. Daar gaan we aan werken. Trouwens: er zijn al veel van deze initiatieven. Die mogen een extra podium krijgen.

De oecumene staat stil, zo hoor ik soms somberen. Inderdaad, af en toe schiet het niet op, en loopt het zelfs terug. Tegelijk is de Geest niet tegen te houden. Ik geloof in elk geval dat het van de Geest is als er wederzijdse herkenning komt, en als er samenwerking komt (dialoog en doe-aloog) tussen christenen van heel verschillende tradities, culturen en achtergronden. Het gebeurt gewoon. Op een of andere manier houden die kerkmuren het niet meer, die  hermetisch gesloten zijn. En dat is maar goed ook, want in zulke muren kan geen zegen zitten. Wordt vervolgd, in Gods naam.

27 juni 2013 –  dr. Arjan Plaisier, scriba van de generale synode van de Protestantse Kerk in Nederland

In dit Commentaar bij de tijd werpen bestuurders en functionarissen van de Protestantse Kerk hun licht op actualiteiten in kerk en samenleving.