Dr. Margarite Griesz-Brisson is arts, neuroloog, neurofysioloog en doctor in de farmacologie. Zij waarschuwt het publiek nu dat de omstreden mondkapjes die zij moeten dragen om zogenaamd de verspreiding van infecties tegen te gaan, kunnen leiden tot zuurstoftekort en ernstig hersenletsel, en meent dat vooral kinderen en jongeren daar gevoelig voor zijn.

Het inademen van onze uitgeademde lucht zal ongetwijfeld leiden tot een tekort aan zuurstof en een stortvloed van kooldioxide. Wij weten dat de menselijke hersenen zeer gevoelig zijn voor zuurstofgebrek. Er zijn bijvoorbeeld zenuwcellen in de hippocampus die niet langer dan 3 minuten zonder zuurstof kunnen – ze kunnen niet overleven, zegt ze.

De arts vermeldt ook dat hoofdpijn, vermoeidheid, duizeligheid, concentratieproblemen en een slechter reactievermogen symptomen zijn dat het cognitieve systeem negatief wordt beïnvloed.

Griesz-Brisson wijst er ook op dat bij chronisch zuurstoftekort de duidelijke symptomen verdwijnen, maar dat de schade blijft bestaan en de hersenen te weinig zuurstof blijven krijgen – iets wat heel gevaarlijk is.

Terwijl je denkt dat je gewend bent geraakt aan het dragen van je mondkapje en het inademen van je eigen uitgeademde lucht, worden de degeneratieve processen in je hersenen intenser naarmate je zuurstoftekort voortduurt.

Een ander probleem waar Griesz-Brisson op wijst is dat de zenuwcellen in de hersenen niet in staat zijn zich normaal te delen, wat volgens haar betekent dat de gedode hersencellen niet worden geregenereerd maar in plaats daarvan voor altijd worden vernietigd – ook nadat de mondkapjes niet langer verplicht zijn en de mens weer frisse lucht inademt.

Ik gebruik geen mondkapje. Ik heb mijn hersenen nodig om te denken. Ik wil een helder hoofd hebben als ik mijn patiënten ontmoet en niet in een door kooldioxide veroorzaakte narcose verkeren, zegt ze.

Ze wijst er verder op dat zuurstoftekort gevaarlijk is voor alle hersenen en dat het daarom aan iedereen moet worden overgelaten of ze al dan niet een mondkapje willen gebruiken om zich tegen virussen te beschermen. Voor kinderen en minderjarigen vindt zij dat de mondkapjes zeker niet moeten worden overwogen omdat hun immuunsysteem zich bijzonder goed kan aanpassen en in contact moet komen met virussen en bacteriën. Ze wijst er ook op dat hun hersenen ook erg actief zijn.

De hersenen van een kind of een tiener zuurstof ontzeggen of op enigerlei wijze beperken is niet alleen gevaarlijk voor hun gezondheid, het is volstrekt misdadig. Zuurstofgebrek remt de ontwikkeling van de hersenen en de schade die daaruit voortvloeit, kan niet worden teruggedraaid.

Zij is van mening dat dwang bij kinderen en jongeren op den duur zal leiden tot een enorme toename van dementie en aanverwante ziekten en dat dit moet worden voorkomen.

Hoe kunnen een dierenarts, een softwaredistributeur, een zakenman, een fabrikant van elektrische auto’s en een natuurkundige beslissen over zaken die de gezondheid van de hele bevolking betreffen? Alstublieft, beste collega’s, we moeten allemaal wakker worden.

Zij dringt er bij zowel de burgers als de machthebbers op aan te luisteren naar medische deskundigen en zich te realiseren welke gevolgen zuurstoftekort kan hebben voor menselijke organen – niet alleen voor de hersenen maar ook voor de longen en zij vraagt zich af waarom onze ministeries van Volksgezondheid en medische organisaties zich niet hebben uitgesproken over deze risico’s en tegen de lockdowns van de maatschappij die zij veroordeelt.

Wie is verantwoordelijk voor deze misdaad? Degenen die het willen afdwingen? Degenen die het laten gebeuren en meespelen, of degenen die het niet voorkomen?

Ze vraagt het zich af en zegt verder dat het niet gaat om mondkapjes, niet om virussen en zeker niet om de gezondheid van de burgers, maar om iets heel anders.

Ik zal niet meedoen, ik ben niet bang, verklaart ze.

Je kunt nu al zien dat ze proberen ons de lucht te ontnemen die we inademen. Persoonlijke verantwoordelijkheid is nu noodzakelijk. Wij zijn verantwoordelijk voor wat we denken, niet de media. Wij zijn verantwoordelijk voor wat we doen, niet onze superieuren. Wij zijn verantwoordelijk voor onze gezondheid, niet de Wereldgezondheidsorganisatie. En wij zijn verantwoordelijk voor wat er in ons land gebeurt, niet de regering, besluit zij.